Karibu sana! (Kiswahili voor heel erg welkom!)
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
20 September 2014 | Tanzania, Turiani
Morogoro, 20-09-2014
Hi allemaal!
Inmiddels zijn we al helemaal gesetteld in Tanzania. We zijn nu een weekendje in Morogoro., de dichtstbijzijnde stad in de buurt (dus ook internet!). We zijn hier nog maar iets meer dan twee weken, maar hebben al zo veel mooie, bijzondere, maar ook indrukwekkende en verdrietige dingen meegemaakt. Om te beginnen kwamen we om drie uur ’s nachts aan op het vliegveld in Dar es Salaam. Daar zou ons visum klaarliggen… Dat was dus niet het geval. Na verschillende malen uitgelegd te hebben dat we worden opgehaald door een vriend (een vriend van onze Kiswahili docent), mocht één van ons mee naar buiten om te kijken of hij er stond. Hij zou dan de visums bij zich moeten hebben. Ik ging mee. Eenmaal de deuren door stonden er allemaal ogen op mij gericht en mannen stonden met naambordjes te zwaaien. Ik kon de vriend van Paul (die trouwens ook Paul heet :P) niet vinden. Weer terug bij Veerle en Nadine: en nu?! We hadden namelijk ook niet genoeg geld bij ons om een gewoon visum te kopen. Uiteindelijk mochten we dan wel met z´n drieën naar buiten om geld te pinnen. Maar je raad het al, onze pinpas deed het natuurlijk niet. Veerle begon maar om zich heen te roepen: RAFIKI PAUL WABIKE?? Oftewel vriend van Paul Wabike?? En JA! hij kwam eraan. Jemig wat wa-ren we blij! Hij heeft het geld voorgeschoten voor de visums (hij had onze werkvisums niet). Om half 6 lagen we in ons bedje..
De eerste paar dagen zijn we in Dar es Salaam gebleven. Daar hebben we onze eerste indrukken opgedaan en verschillende keren met Paul afgesproken om wat dingen te regelen, zoals een Tanzaniaanse sim-kaart. Op zaterdag was het zover, de busrit naar Bwagala, het Turiani Hospital! Na ongeveer 7 uur kwamen we aan. En wat een rit haha. Stukken bed werden naar binnen gesjouwd en verkopers kwamen met allerlei soorten eten (bijvoorbeeld geroosterde vis!) de bus in om vervolgens ergens in de middle of nowhere weer uit te stappen, waar dan weer nieuwe mensen de bus in kwamen natuurlijk. Het laatste stuk was erg hobbelig en het was inmiddels donker geworden. Maar door de goede beschrijving van de coassistenten die er al zaten, hoefden we niet meer te zoeken naar het huis. Er kwam gelijk een jongen naar ons toe om de sleutel te geven en ons van harte welkom te heten. Inmiddels voelen we ons helemaal thuis, maar aan sommige dingen moesten we wel even wennen. Een sta wc (help! haha) en een koude douche natuurlijk. Verder zag het er prima uit en hebben we die avond de zogenaamde “Tanzaniaanse pizza” gegeten: patat met ei erdoorheen. Het smaakte goed! Zondag wat rondgelopen en naar het ziekenhuis geweest om even ons gezicht te laten zien en ons voor te stellen. Het huis delen we met drie (inmiddels vier) coassistenten. Dat wisselt eigenlijk het hele jaar door. Ook hebben we op zondag kennisgemaakt met mama Maria. Zij kookt en wast voor ons (echte luxe!) . Heel lieve vrouw en ze kan heerlijk koken ;).
Maandag, de eerste stagedag. Wel even spannend natuurlijk. De ochtend begint met een lied en een gebed. Hierna mochten wij ons voorstellen.. Het is gelukt om het helemaal in het Kiswahili te doen ! Eén van de co’s heeft ons rondgeleid door het ziekenhuis en daarna gingen we naar de afdeling. Ik ben begonnen op de female ward. Daar heb ik nu twee weken stagegelopen en blijf daar waarschijnlijk nog één weekje. Dan door naar een andere afdeling. Hier leuke is dat je op veel verschillende afdelingen kan stagelopen. Zo zie, en maak je van alles mee! De eerste twee weken heb ik al veel indrukken opgedaan. Patiënten moeten alles zelf betalen. Als er medicijnen voorgeschreven worden, wordt een familielid geroepen om dat bij de apotheek op te halen. Kortom, als mensen geen geld hebben, geen medicijnen… Wat ik heb gehoord is dat het ziekenhuis het soms wel kan voorschieten, maar dat heb ik nog niet meegemaakt. Verpleegtechnische handelingen worden ook heel anders gedaan in Tanzania. En je ziet patiënten met heel andere ziektebeelden, zoals malaria en HIV. Een heftige gebeurtenis was afgelopen donderdag. We waren met de artsenvisite bezig en toen braken de vliezen van een meisje van mijn leeftijd. Ze was 6 maanden zwanger.. Nog geen uur later begon de bevalling al. Een verpleegkundige leidde de bevalling, één van de coassistenten assisteerde en ik steunde het meisje voor zover kon. Het ging allemaal heel snel. Daar lag het kindje.. in Nederland levensvatbaar, maar hier geen kans. Het kindje werd naast de moeder gelegd totdat het vanzelf doodging. Toen moest ik wel even een paar keer slikken...
Gelukkig ben ik hier met geweldige meiden en kon ik mijn verhaal bij hun kwijt en zijn we daarna lekker naar Morogoro gegaan. Daar zit ik nu op het balkon te schrijven met uitzicht op het Uluguru gebergte. Donderdag al heerlijk uiteten geweest. Gisteren ook een geweldig ontbijt gehad en zijn we naar de New Rock Garden gegaan. Dat is een park op de voet van het gebergte, heel mooi! De markt natuurlijk ook nog even opgezocht en ’s avonds… ja je raad het al, ook weer lekker uiteten geweest.
In Bwagala hebben we ook al leuke dingen meegemaakt. Veerle, Nadine en ik liepen op een middag het dorpje wat verder in en voor we het wisten waren we aan het voetballen met de kinderen van het dorp. En toen we weer terug naar huis gingen, werden we tot de grote weg begeleid door al die kinderen haha. Het was een geweldige ervaring! Ook hebben we een heuvel dichtbij beklommen. Op een gegeven moment kwamen we langs een dorpje en die kinderen wilden ons dolgraag naar de top brengen. Leuk! De ‘gidsen’ gingen voorop en wij erachteraan. Super mooi uitzicht en toen de kinderen eenmaal door hadden dat ik een fotocamera had begon de “fotoshoot”. Ze klommen ervoor in bomen om te gaan poseren haha. Met alle coassistenten hebben we nog een bezoekje gebracht aan een traditional healer. Bijzondere verhalen hebben we daar gehoord. Volgens zijn verhaal kan hij iemand genezen van HIV. Ook vertelde hij dat hij een gevangene kan bevrijden door zijn ‘duivels’ erop af te sturen. Deze zorgen ervoor dat alle papieren verdwijnen en zo iemand bevrijdt wordt.
Het eerste weekend hebben we rondgefietst. We zijn weer mooie plekjes en andere dorpjes tegengekomen. Dat was ook weer super! Het enige was dat we die maandag nog steeds last hadden van onze kont van het harde zadel haha. Ook zijn we afgelopen zondag naar een kerkdienst geweest waar mama Maria ons voor had uitgenodigd. Ge-wel-dig, wat een vrolijke kerkdienst. Er werd veel gedanst en gezongen. Aangezien wij nieuw waren werd er ook een welkomliedje gezongen en kwamen alle mensen langs ons om een hand te geven. Dan voel je je wel welkom!
Tot snel, een Afrikaanse knuffel,
Astrid
Hi allemaal!
Inmiddels zijn we al helemaal gesetteld in Tanzania. We zijn nu een weekendje in Morogoro., de dichtstbijzijnde stad in de buurt (dus ook internet!). We zijn hier nog maar iets meer dan twee weken, maar hebben al zo veel mooie, bijzondere, maar ook indrukwekkende en verdrietige dingen meegemaakt. Om te beginnen kwamen we om drie uur ’s nachts aan op het vliegveld in Dar es Salaam. Daar zou ons visum klaarliggen… Dat was dus niet het geval. Na verschillende malen uitgelegd te hebben dat we worden opgehaald door een vriend (een vriend van onze Kiswahili docent), mocht één van ons mee naar buiten om te kijken of hij er stond. Hij zou dan de visums bij zich moeten hebben. Ik ging mee. Eenmaal de deuren door stonden er allemaal ogen op mij gericht en mannen stonden met naambordjes te zwaaien. Ik kon de vriend van Paul (die trouwens ook Paul heet :P) niet vinden. Weer terug bij Veerle en Nadine: en nu?! We hadden namelijk ook niet genoeg geld bij ons om een gewoon visum te kopen. Uiteindelijk mochten we dan wel met z´n drieën naar buiten om geld te pinnen. Maar je raad het al, onze pinpas deed het natuurlijk niet. Veerle begon maar om zich heen te roepen: RAFIKI PAUL WABIKE?? Oftewel vriend van Paul Wabike?? En JA! hij kwam eraan. Jemig wat wa-ren we blij! Hij heeft het geld voorgeschoten voor de visums (hij had onze werkvisums niet). Om half 6 lagen we in ons bedje..
De eerste paar dagen zijn we in Dar es Salaam gebleven. Daar hebben we onze eerste indrukken opgedaan en verschillende keren met Paul afgesproken om wat dingen te regelen, zoals een Tanzaniaanse sim-kaart. Op zaterdag was het zover, de busrit naar Bwagala, het Turiani Hospital! Na ongeveer 7 uur kwamen we aan. En wat een rit haha. Stukken bed werden naar binnen gesjouwd en verkopers kwamen met allerlei soorten eten (bijvoorbeeld geroosterde vis!) de bus in om vervolgens ergens in de middle of nowhere weer uit te stappen, waar dan weer nieuwe mensen de bus in kwamen natuurlijk. Het laatste stuk was erg hobbelig en het was inmiddels donker geworden. Maar door de goede beschrijving van de coassistenten die er al zaten, hoefden we niet meer te zoeken naar het huis. Er kwam gelijk een jongen naar ons toe om de sleutel te geven en ons van harte welkom te heten. Inmiddels voelen we ons helemaal thuis, maar aan sommige dingen moesten we wel even wennen. Een sta wc (help! haha) en een koude douche natuurlijk. Verder zag het er prima uit en hebben we die avond de zogenaamde “Tanzaniaanse pizza” gegeten: patat met ei erdoorheen. Het smaakte goed! Zondag wat rondgelopen en naar het ziekenhuis geweest om even ons gezicht te laten zien en ons voor te stellen. Het huis delen we met drie (inmiddels vier) coassistenten. Dat wisselt eigenlijk het hele jaar door. Ook hebben we op zondag kennisgemaakt met mama Maria. Zij kookt en wast voor ons (echte luxe!) . Heel lieve vrouw en ze kan heerlijk koken ;).
Maandag, de eerste stagedag. Wel even spannend natuurlijk. De ochtend begint met een lied en een gebed. Hierna mochten wij ons voorstellen.. Het is gelukt om het helemaal in het Kiswahili te doen ! Eén van de co’s heeft ons rondgeleid door het ziekenhuis en daarna gingen we naar de afdeling. Ik ben begonnen op de female ward. Daar heb ik nu twee weken stagegelopen en blijf daar waarschijnlijk nog één weekje. Dan door naar een andere afdeling. Hier leuke is dat je op veel verschillende afdelingen kan stagelopen. Zo zie, en maak je van alles mee! De eerste twee weken heb ik al veel indrukken opgedaan. Patiënten moeten alles zelf betalen. Als er medicijnen voorgeschreven worden, wordt een familielid geroepen om dat bij de apotheek op te halen. Kortom, als mensen geen geld hebben, geen medicijnen… Wat ik heb gehoord is dat het ziekenhuis het soms wel kan voorschieten, maar dat heb ik nog niet meegemaakt. Verpleegtechnische handelingen worden ook heel anders gedaan in Tanzania. En je ziet patiënten met heel andere ziektebeelden, zoals malaria en HIV. Een heftige gebeurtenis was afgelopen donderdag. We waren met de artsenvisite bezig en toen braken de vliezen van een meisje van mijn leeftijd. Ze was 6 maanden zwanger.. Nog geen uur later begon de bevalling al. Een verpleegkundige leidde de bevalling, één van de coassistenten assisteerde en ik steunde het meisje voor zover kon. Het ging allemaal heel snel. Daar lag het kindje.. in Nederland levensvatbaar, maar hier geen kans. Het kindje werd naast de moeder gelegd totdat het vanzelf doodging. Toen moest ik wel even een paar keer slikken...
Gelukkig ben ik hier met geweldige meiden en kon ik mijn verhaal bij hun kwijt en zijn we daarna lekker naar Morogoro gegaan. Daar zit ik nu op het balkon te schrijven met uitzicht op het Uluguru gebergte. Donderdag al heerlijk uiteten geweest. Gisteren ook een geweldig ontbijt gehad en zijn we naar de New Rock Garden gegaan. Dat is een park op de voet van het gebergte, heel mooi! De markt natuurlijk ook nog even opgezocht en ’s avonds… ja je raad het al, ook weer lekker uiteten geweest.
In Bwagala hebben we ook al leuke dingen meegemaakt. Veerle, Nadine en ik liepen op een middag het dorpje wat verder in en voor we het wisten waren we aan het voetballen met de kinderen van het dorp. En toen we weer terug naar huis gingen, werden we tot de grote weg begeleid door al die kinderen haha. Het was een geweldige ervaring! Ook hebben we een heuvel dichtbij beklommen. Op een gegeven moment kwamen we langs een dorpje en die kinderen wilden ons dolgraag naar de top brengen. Leuk! De ‘gidsen’ gingen voorop en wij erachteraan. Super mooi uitzicht en toen de kinderen eenmaal door hadden dat ik een fotocamera had begon de “fotoshoot”. Ze klommen ervoor in bomen om te gaan poseren haha. Met alle coassistenten hebben we nog een bezoekje gebracht aan een traditional healer. Bijzondere verhalen hebben we daar gehoord. Volgens zijn verhaal kan hij iemand genezen van HIV. Ook vertelde hij dat hij een gevangene kan bevrijden door zijn ‘duivels’ erop af te sturen. Deze zorgen ervoor dat alle papieren verdwijnen en zo iemand bevrijdt wordt.
Het eerste weekend hebben we rondgefietst. We zijn weer mooie plekjes en andere dorpjes tegengekomen. Dat was ook weer super! Het enige was dat we die maandag nog steeds last hadden van onze kont van het harde zadel haha. Ook zijn we afgelopen zondag naar een kerkdienst geweest waar mama Maria ons voor had uitgenodigd. Ge-wel-dig, wat een vrolijke kerkdienst. Er werd veel gedanst en gezongen. Aangezien wij nieuw waren werd er ook een welkomliedje gezongen en kwamen alle mensen langs ons om een hand te geven. Dan voel je je wel welkom!
Tot snel, een Afrikaanse knuffel,
Astrid
-
20 September 2014 - 10:18
Vera:
Hee lieverd! Wat een geweldig verhaal!
Hele dikke knuffel <3 -
20 September 2014 - 11:43
Marte:
wat een belevenissen en ervaringen zul je opdoen. Vrolijk en verdrietig. Als mens en zeker als verpleegkundige groei je hiervan zeker.
Een hele fijne tijd daar, ik zal je blijven volgen.
Groeten, Marte -
20 September 2014 - 12:56
Henk Van Den Berg:
Ha Astrid,
Erg mooi beschreven jullie belevenissen, kon me goed inleven, liet een traan bij het lezen. Fijn dat het goed met jullie gaat, genieten, elkaar steunen en super! dat je je kon vorstellen in het kiswahili.
Dank voor het delen, veel geluk!
hartelijke knuff groet, henk -
20 September 2014 - 13:16
Rita :
Hoi Astrid,
Wat een mooi verslag! Ik denk regelmatig:' hoe zou het met Astrid gaan'. Dat weet ik nu en gelukkig gaat het goed met jullie! Wat een belevenissen, zowel mooie als verdrietige. Veel succes verder en blijf vooral schrijven!
Liefs, Rita
-
20 September 2014 - 13:51
Mama:
Hey lieverd,
Wat heerlijk om je verhaal te lezen en wat een mooie foto's :)! Jullie zien er goed uit meis.
Dikke knuffel en liefs, mama -
20 September 2014 - 16:32
Jo En Anja:
Hoi Astrid,
Geweldig om te lezen dat het goed met jullie gaat. Wat een indrukwekkend verhaal..... en wij maar jammeren dat onze zorgpremie zoveel kost!!!! Dit verhaal bevestigd maar weer eens dat "wij" het zo slecht nog niet hebben.
Nou meiden, nog veel plezier en werkse!
Dikke smok van Jo en Anja -
21 September 2014 - 21:16
Silvia:
Lieve Astrid, wat een mooi verslag van je eerste weken, meid, wat veel indrukken!! En ook de foto's ,zo leuk om een idee te krijgen van de andere wereld waarin je je nu bevindt. Ik vind jullie onwijs stoer
wens jou en je stagegenootjes een mooie, boeiende tijd, indrukken voor altijd! Liefs, Silvia -
21 September 2014 - 22:34
Geert En Jannie:
Lieve Astrid.
Vanuit ons hotel op Lefkas want we zijn daar op vakantie lezen wij jou verslag. Het contrast is groot tussen arm en rijk maar dat wisten we natuurlijk wel. Hoe knap om in zo'n korte tijd te acclimatiseren en mee te werken. Hoe ervaren de patiënten de hulp van de blanke inboorlingen? Worden jullie ook goed begeleid? De taalbarrière zal groot zijn. Kortom een geweldige ervaring die je in je rugzak kan doen. Geniet ervan en we kijken uit naar je volgend verslag en foto's. Probeer je de volgende keer ook mee te zingen in de kerk want daar word je wel vrolijk van. Liefs van ons, Jannie en Geert -
22 September 2014 - 14:22
Liesbeth:
Lieve Astrid,
Met veel bewondering en emotie hebben we je verhaal gelezen. Wat heb je in die korte tijd al een hoop leuke, verdrietige en mooie dingen meegemaakt. We zien uit naar je volgend verhaal.
Liefs, Johan&Liesbeth -
23 September 2014 - 09:46
Karen:
Geweldig verhaal lieve zus!
Geniet er van om dat allemaal te lezen.
Ik ben trots op jou!
Dikke kus -
23 September 2014 - 15:46
Emma:
Ha die Astrid zo ver van hier en ook weer zo dichtbij, wat een belevenissen, ze klinken goed met jou aan hun zij, een warme herfstgroet en een dikke knuffel van mij, dag, dag, Emma -
11 Oktober 2014 - 15:33
Marjolein Kars:
Wow Astrid wat gaaf om je verhaal te lezen! Ik volg je want ik vind het ook razend interessant wat je daar meemaakt. Het brengt ook mijn ervaringen in Nepal terug.... Totaal andere landen en culturen, maar toch ook weer overlap met onze westerse 'shock' die je in het begin zo ervaart. Om vervolgens gewoon mee te gaan in de flow van daar...
Wat doe je veel indrukken op en wat fijn dat je er met een aantal vrouwen bent! Dan kun je je dingen delen met elkaar en ook samen genieten...belangrijk.
Veel plezier en heb een goede tijd daar met elkaar!
Lieve groet,
Marjolein -
12 Oktober 2014 - 10:22
Astrid:
Het is een paar weken later, maar dan kan ik jullie reacties eindelijk lezen! Het is erg warm hier, maar jullie bezorgen me een kippenvelmoment met zulke lieve en mooie reacties <3 Dankjulliewel. Dikke knuffel Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
