Amazing Tanzania!
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
25 Oktober 2014 | Tanzania, Morogoro
Hi allemaal!
Daar ben ik alweer. Ik weet nog zo goed dat we tegen elkaar zeiden toen we van Dar es Salaam naar Bwagala reisden en langs Morogoro kwamen: “Ik snap echt niet dat vorige studenten bijna elk weekend naar Morogoro gingen”. Dat, omdat het voor ons gevoel zo lang reizen was en ja, het zag er nou niet denderend uit vanuit de bus. Zo ben je twee maanden verder en heb ik altijd weer zin in een weekendje Morogoro, wat we dan ook regelmatig doen. En eerlijkgezegd ziet het er ook niet denderend uit als je de stad verder inloopt haha, maar er zijn leuke, mooie en gezellige plekjes die zeker de moeite waard zijn om hier regelmatig heen te gaan. Gisteren zijn we ook weer lekker uiteten geweest met een heerlijk wijntje aha! (dat heb je in Bwagala niet). We hebben het heel goed met z’n drieën.
Op stage heb ik ook alweer heel wat meegemaakt. Na twee weken op de kinderafdeling, ben ik naar de kraamafdeling gegaan. Dit vooral om een eerste indruk te krijgen en om mee te kijken, ik weet er namelijk helemaal niks vanaf haha. De eerste dag kon ik gelijk met een keizersnee meekijken. Samen met een verpleegkundige ging ik mee naar de O.K. Ik weet niet hoe het in Nederland gaat, maar hier ging het echt: verdoven- opensnijden – kind eruit halen – dichthechten en weer terug naar de afdeling. Binnen een uur volgens mij. Maar kind en moeder maakte het allebei goed gelukkig. Volgens mij hebben de mensen hier zo’n goede weerstand opgebouwd. Want de bacteriën zie ik hier haast rondvliegen haha. Op de O.K. bijvoorbeeld, de deur kan niet eens helemaal dicht en er zit ook geen limiet hoe vaak die ‘echt’ opengaat. Zo kwam een groepje Tanzaniaanse co-assistenten mij op de gang tegen en vroegen: “Is there someting interesting?” en daar gingen ze met een groepje: zo van de ene O.K. naar de andere. Sommige vonden het toch niet zo interessant en gingen weer terug naar de andere hahaha. Ja, kan me blijven verbazen over hoe de dingen hier gaan. Gelukkig ook een gewone bevalling gezien die helemaal goed is gegaan. Toen het kindje in doeken was gewikkeld mocht ik haar aan de moeder geven. Toen werd ik wel even verliefd op moeder en kind aha. Wat is dat mooi om te zien! Deze moeder was ook zo blij met haar kindje. Het valt me namelijk op dat dat lang niet altijd zo is.. In Nederland is het meestal het geval dat je samen een kindje wil krijgen en hier is dat willen er niet altijd bij en meer een ‘extra zorg’ wat ze er vaak niet bij kunnen hebben vanwege geldgebrek. Zo lees ik regelmatig in dossiers: 5 zwangerschappen gehad, eerste en tweede kind overleden… Oftewel veel ouders maken hier het overleden van minimaal één van hun kinderen mee. Weer zo’n groot contrastverschil met thuis.. Gelukkig zie ik ook veel mensen beter en met hun baby naar huis gaan! Ik schrijf wel altijd de heftige dingen op, maar veel mensen gaan ook gewoon beter naar huis hoor ;).
Ooja, in mijn vorige blog schreef ik nog over de meeting die we zouden hebben met de verpleegkundigen. Die hebben we inmiddels gehad. Met 18 verpleegkundigen hebben we het gehad over de goede en de verbeterpunten in het ziekenhuis. Een opkomst wat we niet hadden verwacht, echt super! We kunnen weer aan de slag;).
Vorige week ook weer een leuk weekend achter de rug. Een wandelweekend. En ook echt het hele weekend gewandeld.. Nouja misschien een beetje overdreven, maar zo voelde onze benen wel op zondag haha. Dr. Assay (in zijn huis wonen wij) heeft de trip geregeld. Een tripje naar Maskat, een dorpje in de bergen. Op zaterdagochtend werden we om 06:00 weggebracht met de auto naar een dropje Mhonda , vanaf daar gingen we lopen. De autorit was ook al leuk. Lekker in de open achterbak met de wind in ons gezicht en de bergen met de opkomende zon als uitzicht. We waren nog geen 10 minuten aan het lopen of de schoenen moesten alweer uit! We moesten namelijk door een riviertje lopen om verder te kunnen haha. Wij vonden dit al een hele onderneming, gezien de gladde stenen en de spullen die we liever droog wilden houden. Maar de Tanzanianen gingen er vrolijk met hun pikipiki (motor)doorheen! De reis kon voortgezet worden nadat we allemaal droog aan de overkant waren en onze bergschoenen weer aan hadden. Na 6,5 uur lopen kwamen we in Maskat aan. Onderweg geweldig mooie dorpjes gezien met schattige huisjes, enthousiaste mensen en mooie natuur en uitzichtpunten. In het eerste dorpje waar we doorheen liepen, hadden de kinderen al snel door dat ik een fototoestel had. Dus: hop allemaal in een rijtje en klaar voor de foto! (zie foto’s aha). Het enige was dat, we tijdens de heenweg, wij onze porter een beetje op sleeptouw moesten nemen, wat je andersom verwacht. Maar wij hadden een goed tempo erin en onze porter nam regelmatig even pauze haha.
Een geweldig dorpje Maskat. Eigenlijk een geweldig dorp. Je loopt 6,5 uur en dan kom je opeens bij een dorp met wel 10.000 inwoners! Eerst dacht ik nog: ‘dit is wel iets voor Floortje Dessing, voor haar programma ‘aan het einde van de wereld’, maar toen we daar aankwamen was het dus niet zo alleen en afgelegen dan je doet vermoeden na zo’n wandeltocht. We konden bij de priester van het dorp overnachten. We werden ontvangen met een sapje en werden rondgeleid door het huis. Verder hebben we lekker uitgerust, heb ik Veerle en Nadine natuurlijk ingemaakt met bonanza ;P (kaartspelletje) en hebben we een mooi plekje in het dorp opgezocht waar we heerlijk van het mooie uitzicht hebben genoten. Maar wat had ik een last van m’n benen gekregen, dus het werd geen latertje aha. De volgende morgen werden we ook alweer vroeg verwacht in de kerk voor de ochtendmis. Daarna hebben we ontbeten met elkaar en rond half 11 begonnen we aan de terugreis. In het begin leek het allemaal zo snel te gaan: “ooo zijn we hier a?l”, maar na 4 uur lopen begonnen we toch wel wat stiller te worden met te weinig water, geen eten en zware benen. Maaar des te lekkerder was dat riviertje waar we, nu aan het einde, door moesten lopen. De ‘driver’ stond ons al op te wachten en zijn terug gesjeesd naar Bwagala. Ondertussen nog wel even zwaaien naar alle dorpelingen natuurlijk. Overal wordt je nageroepen en sommige kinderen doen zelf een dansje als ze je zien hahaha. Heel lief, we voelen ons af en toe wel beroemdheden. Aan alle kanten roepen ze ‘Mzungu!!, Mzungu!!’ Of roepen kinderen de enige Engelse woordjes wat ze kennen: 'goodmorning' (geldt voor hun ook voor ’s avonds:p) of 'how are you??' Het antwoord 'I’m fine and you?' begrijpen ze dan niet, dus schreeuwen ze gewoon nog een paar keer 'how are you??!!' haha.
Kortom, we hebben het hier nog steeds erg goed hier en genieten van alles wat we meemaken.
Een dikke knuffel vanuit het fascinerende Tanzania en tot gauw <3
Astrid
p.s. ik ben nu ongeveer twee dagen aan het proberen om foto's te uploaden, maar er is nu één gelukt. Sorry, maar hopelijk komen de foto's later nog!
Daar ben ik alweer. Ik weet nog zo goed dat we tegen elkaar zeiden toen we van Dar es Salaam naar Bwagala reisden en langs Morogoro kwamen: “Ik snap echt niet dat vorige studenten bijna elk weekend naar Morogoro gingen”. Dat, omdat het voor ons gevoel zo lang reizen was en ja, het zag er nou niet denderend uit vanuit de bus. Zo ben je twee maanden verder en heb ik altijd weer zin in een weekendje Morogoro, wat we dan ook regelmatig doen. En eerlijkgezegd ziet het er ook niet denderend uit als je de stad verder inloopt haha, maar er zijn leuke, mooie en gezellige plekjes die zeker de moeite waard zijn om hier regelmatig heen te gaan. Gisteren zijn we ook weer lekker uiteten geweest met een heerlijk wijntje aha! (dat heb je in Bwagala niet). We hebben het heel goed met z’n drieën.
Op stage heb ik ook alweer heel wat meegemaakt. Na twee weken op de kinderafdeling, ben ik naar de kraamafdeling gegaan. Dit vooral om een eerste indruk te krijgen en om mee te kijken, ik weet er namelijk helemaal niks vanaf haha. De eerste dag kon ik gelijk met een keizersnee meekijken. Samen met een verpleegkundige ging ik mee naar de O.K. Ik weet niet hoe het in Nederland gaat, maar hier ging het echt: verdoven- opensnijden – kind eruit halen – dichthechten en weer terug naar de afdeling. Binnen een uur volgens mij. Maar kind en moeder maakte het allebei goed gelukkig. Volgens mij hebben de mensen hier zo’n goede weerstand opgebouwd. Want de bacteriën zie ik hier haast rondvliegen haha. Op de O.K. bijvoorbeeld, de deur kan niet eens helemaal dicht en er zit ook geen limiet hoe vaak die ‘echt’ opengaat. Zo kwam een groepje Tanzaniaanse co-assistenten mij op de gang tegen en vroegen: “Is there someting interesting?” en daar gingen ze met een groepje: zo van de ene O.K. naar de andere. Sommige vonden het toch niet zo interessant en gingen weer terug naar de andere hahaha. Ja, kan me blijven verbazen over hoe de dingen hier gaan. Gelukkig ook een gewone bevalling gezien die helemaal goed is gegaan. Toen het kindje in doeken was gewikkeld mocht ik haar aan de moeder geven. Toen werd ik wel even verliefd op moeder en kind aha. Wat is dat mooi om te zien! Deze moeder was ook zo blij met haar kindje. Het valt me namelijk op dat dat lang niet altijd zo is.. In Nederland is het meestal het geval dat je samen een kindje wil krijgen en hier is dat willen er niet altijd bij en meer een ‘extra zorg’ wat ze er vaak niet bij kunnen hebben vanwege geldgebrek. Zo lees ik regelmatig in dossiers: 5 zwangerschappen gehad, eerste en tweede kind overleden… Oftewel veel ouders maken hier het overleden van minimaal één van hun kinderen mee. Weer zo’n groot contrastverschil met thuis.. Gelukkig zie ik ook veel mensen beter en met hun baby naar huis gaan! Ik schrijf wel altijd de heftige dingen op, maar veel mensen gaan ook gewoon beter naar huis hoor ;).
Ooja, in mijn vorige blog schreef ik nog over de meeting die we zouden hebben met de verpleegkundigen. Die hebben we inmiddels gehad. Met 18 verpleegkundigen hebben we het gehad over de goede en de verbeterpunten in het ziekenhuis. Een opkomst wat we niet hadden verwacht, echt super! We kunnen weer aan de slag;).
Vorige week ook weer een leuk weekend achter de rug. Een wandelweekend. En ook echt het hele weekend gewandeld.. Nouja misschien een beetje overdreven, maar zo voelde onze benen wel op zondag haha. Dr. Assay (in zijn huis wonen wij) heeft de trip geregeld. Een tripje naar Maskat, een dorpje in de bergen. Op zaterdagochtend werden we om 06:00 weggebracht met de auto naar een dropje Mhonda , vanaf daar gingen we lopen. De autorit was ook al leuk. Lekker in de open achterbak met de wind in ons gezicht en de bergen met de opkomende zon als uitzicht. We waren nog geen 10 minuten aan het lopen of de schoenen moesten alweer uit! We moesten namelijk door een riviertje lopen om verder te kunnen haha. Wij vonden dit al een hele onderneming, gezien de gladde stenen en de spullen die we liever droog wilden houden. Maar de Tanzanianen gingen er vrolijk met hun pikipiki (motor)doorheen! De reis kon voortgezet worden nadat we allemaal droog aan de overkant waren en onze bergschoenen weer aan hadden. Na 6,5 uur lopen kwamen we in Maskat aan. Onderweg geweldig mooie dorpjes gezien met schattige huisjes, enthousiaste mensen en mooie natuur en uitzichtpunten. In het eerste dorpje waar we doorheen liepen, hadden de kinderen al snel door dat ik een fototoestel had. Dus: hop allemaal in een rijtje en klaar voor de foto! (zie foto’s aha). Het enige was dat, we tijdens de heenweg, wij onze porter een beetje op sleeptouw moesten nemen, wat je andersom verwacht. Maar wij hadden een goed tempo erin en onze porter nam regelmatig even pauze haha.
Een geweldig dorpje Maskat. Eigenlijk een geweldig dorp. Je loopt 6,5 uur en dan kom je opeens bij een dorp met wel 10.000 inwoners! Eerst dacht ik nog: ‘dit is wel iets voor Floortje Dessing, voor haar programma ‘aan het einde van de wereld’, maar toen we daar aankwamen was het dus niet zo alleen en afgelegen dan je doet vermoeden na zo’n wandeltocht. We konden bij de priester van het dorp overnachten. We werden ontvangen met een sapje en werden rondgeleid door het huis. Verder hebben we lekker uitgerust, heb ik Veerle en Nadine natuurlijk ingemaakt met bonanza ;P (kaartspelletje) en hebben we een mooi plekje in het dorp opgezocht waar we heerlijk van het mooie uitzicht hebben genoten. Maar wat had ik een last van m’n benen gekregen, dus het werd geen latertje aha. De volgende morgen werden we ook alweer vroeg verwacht in de kerk voor de ochtendmis. Daarna hebben we ontbeten met elkaar en rond half 11 begonnen we aan de terugreis. In het begin leek het allemaal zo snel te gaan: “ooo zijn we hier a?l”, maar na 4 uur lopen begonnen we toch wel wat stiller te worden met te weinig water, geen eten en zware benen. Maaar des te lekkerder was dat riviertje waar we, nu aan het einde, door moesten lopen. De ‘driver’ stond ons al op te wachten en zijn terug gesjeesd naar Bwagala. Ondertussen nog wel even zwaaien naar alle dorpelingen natuurlijk. Overal wordt je nageroepen en sommige kinderen doen zelf een dansje als ze je zien hahaha. Heel lief, we voelen ons af en toe wel beroemdheden. Aan alle kanten roepen ze ‘Mzungu!!, Mzungu!!’ Of roepen kinderen de enige Engelse woordjes wat ze kennen: 'goodmorning' (geldt voor hun ook voor ’s avonds:p) of 'how are you??' Het antwoord 'I’m fine and you?' begrijpen ze dan niet, dus schreeuwen ze gewoon nog een paar keer 'how are you??!!' haha.
Kortom, we hebben het hier nog steeds erg goed hier en genieten van alles wat we meemaken.
Een dikke knuffel vanuit het fascinerende Tanzania en tot gauw <3
Astrid
p.s. ik ben nu ongeveer twee dagen aan het proberen om foto's te uploaden, maar er is nu één gelukt. Sorry, maar hopelijk komen de foto's later nog!
-
26 Oktober 2014 - 17:50
Mama:
Maar wel een hele leuke foto!! Kijk uirt naar de rest....
Heerlijk om je verhaal weer te lezen. En nog fijner was het om gisteren met je te skypen. Ben blij dat we zo met al je belevenissen mee kunnen leven. Veel liefs, mama -
27 Oktober 2014 - 10:55
Marjolein Kars:
Hey Astrid,
wat een verhaal weer en je schrijft het zo beeldend....
Je bent lekker sportief bezig hoor, met die wandeltochten door rivieren en bergen.
En wat zal het anders zijn ja, de hygiene in NL en daar... En ja, zo kan het ook!
Die 10.000 inwoners van Maskat, die lopen ook elke dag die tocht? Of kun je er ook met een jeep of zo komen? Ik denk dan ook aan het bevoorraden en zo...
Vorig jaar maakten we een trektocht door de Himalaya en daar werd alles per ezel-rug vervoerd (of per mensen-rug ;-)) ) Haha wij moesten gewoon zelf lopen hoor, maar het was wel grappig om onderweg vanalles en nog wat tegen te komen.... tweepersoons matras bijvoorbeeld, met beentjes eronder...
Dag dag genieten daar, en blijf schrijven, ik lees graag mee!
Lieve groetjes!
Marjolein -
27 Oktober 2014 - 13:30
Silvia:
Lieve Astrid,
heb weer genoten van het lezen van je verslag! Je maakt echt wel de reis van je leven nu he, wat veel belevenissen en indrukken joh. Je beschrijft het zo mooi, ik schiet af en toe ook in de lach, en ik geloof graag dat drie van die mooie meiden daar een blikvanger zijn :-)
Zaterdag was ik op de verjaardag van je zus Karen, heel gezellig, en ik hoorde van mama dat jullie geskypt hadden, wat leuk! Het blijft een bijzonder idee om te bedenken dat jij daar nu in dat ziekenhuis rondloopt, in die heel andere wereld... Zuig het maar in je op, dit zijn herinneringen voor het leven Astrid. Ik wens je nog een hele fijne tijd, tot je volgende reisverslag, veel liefs ! Silvia -
29 Oktober 2014 - 17:07
Karen:
Zo leuk om weer te lezen lieve as! -
29 Oktober 2014 - 17:07
Karen:
Zo leuk om weer te lezen lieve as! -
31 Oktober 2014 - 14:24
Hetty:
Lieve Astrid,
De reisverhalen die je schrijft,prachtig!
Jullie hebben het zo fijn met elkaar,het is heel bijzonder om te horen wat jullie allemaal meemaken.
Hoop gauw weer wat te lezen.
Knuffel en dikke kus. -
15 November 2014 - 15:47
Astrid Van Den Berg:
Ik vind het heel leuk om al jullie lieve reacties te lezen!
Mam, inmiddels staan de andere foto's er ook bij :D.
Marjolijn, dankjewel! Leuk om te horen dat het dus ook zo overkomt als dat we het hier meemaken allemaal.
Er is inderdaad wel een gewone weg naar Maskat, dus je zou er ook kunnen komen met de auto. Wel schijnt het dat je dan soms nog langer onderweg bent dan dat je het stuk loopt.. We kwamen dan ook regelmatig anderen tegen!
Wauw dat zal ook een hele ervaring geweest zijn! Nee matrassen met beentjes hebben we niet gezien:P.
Doe ik! :D
Silvia, ja het is inderdaad een reis om nu al nooit meer te vergeten..
Ja klopt als verassing gingen we skypen en we wilden beginnen met 'Lang zal ze leven', maar toen schoten toch even de tranen in m'n ogen, dus veel hebben we niet gezongen hahah.
Dankjewel!!
Kaar en Hetty, dankjewel!
Knuffel en liefs! Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
